My CLoseEd fRienD!!

''..'' luV PooDlE

ลักษณะเด่นขนดก แน่น และหยิกงอน สีขนเป็นสีเทา สีเงิน สีดำ สีขาว สีเทาน้ำเงิน สีน้ำตาลหรือสีครีม
นิสัยพุดเดิ้ลที่มีสายพันธุ์ดีจะเป็นสุนัขที่ฉลาดและตอบสนองไวที่สุดในบรรดาสุนัขทั้งหมด พุดเดิ้ลมีด้วยกัน 3 ขนาด คือ ขนาดมาตรฐาน ขนาดเล็ก และขนาดทอย(ตุ๊กตา) พุดเดิ้ลทุกขนาดจะเป็นสุนัขที่น่าหยิกน่าหมั่นไส้ แสนประจบ ซน และขี้เล่น พุดเดิ้ลพันธุ์เล็กกับพันธุ์ทอยมีอุปนิสัยที่ไม่ค่อยไว้ใจคนแปลกหน้า และมีความอดทนกับเด็กน้อยกว่าพันธุ์สมาตรฐาน อย่างไรก็ตาม พุดเดิ้ลเป็นสุนัขที่ฝึกง่าย สั่งให้ทำอะไรก็ทำ ซึ่งคุณก็ควรฝึกสอนตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วคุณจะเห็นว่ามันมีความสามารถในการทำตามคำสั่งที่ยอดเยี่ยมทีเดียว ข้อเสียของมันก็คือมันมีนิสัยชอบเห่า แต่คงเพราะตัวเล็กไปหน่อยจึงได้แต่เห่าอย่างเดียว ทำอะไรใครไม่ได้ สุนัขพันธุ์นี้เหมาะที่จะเลี้ยงในคอนโด แต่ก็ควรให้ได้รับการออกกำลังกายพอสมควรด้วย แต่ถ้าใครคิดจะเลี้ยงเจ้าพุดเดิ้ลขนาดจิ๋ว (เล็กกว่าพันธุ์ทอย) ก็จงระวังให้ดี เพราะมันค่อนข้างขี้โรคและมีอารมณ์หงุดหงิดง่าย
การตัดแต่งขนและการออกกำลังกาย สุนัขพันธุ์นี้ไม่ผลัดขนคุณจึงควรแปรงขนให้มันสัปดาห์ละหลายๆ ครั้ง และตัดแต่งขนให้ทุกๆ 4-6 สัปดาห์ และควรพาไปเดินเล่นในที่ที่ไม่มีคนพลุกพล่าน พันธุ์มาตรฐานต้องการการออกกำลังกายมากกว่าพันธุ์มินิเอเจอร์และทอย
ถิ่นกำเนิดพุดเดิ้ลพันธุ์สแตนดาร์ดมีต้นกำเนิดจากเยอรมันช่วงยุคกลาง เพื่อใช้คาบนกที่ตกลงในแม่น้ำหรือบึงมาให้นายพราน ดังนั้น ขนของมันจึงถูกเล็มออกเพื่อลดการต้านน้ำและให้ลอยตัวได้ดีขึ้น ในศตวรรษที่ 19 ฝรั่งเศสใช้พุดเดิลพันธุ์มาตรฐานในการเก็บนกที่ยิงตกลงไปในน้ำและในละครสัตว์ ในศตวรรษที่ 18 พันธุ์ทอยและมินิเอเจอร์ได้รับการพัฒนาสายพันธุ์ขึ้นในประเทศอังกฤษ (ในรัชสมัยของควีนแอนน์) เพื่อใช้ในการหาเก็บเห็ดดำ ใช้ในการแสดง และเลี้ยงไว้เป็นเพื่อน พุดเดิ้ล มาจากภาษาเยอรมัน ซึ่งแปลว่า "ตีน้ำกระเพื่อม"
ข้อควรระวังเป็นพิเศษควรซื้อลูกสุนัขจากผู้เพาะพันธุ์ที่มีชื่อเสียง ปัญหาสุขภาพของสายพันธุ์มาตรฐาน : โรคข้อสะโพกห่าง ปัญหาเรื่องตารวมทั้งจอรับภาพเสื่อมเรื้อรัง โรคลมบ้าหมู โรคท้องมาน โรคติดต่อทางผิวหนัง โรคไต ปัญหาสุขภาพของสายพันธุ์มินิเอเจอร์และพันธุ์ทอย : ปัญหาเรื่องตา หูตึง โรคกระดูกสะบ้าเคลื่อน โรคความผิดปกติทางหัวใจและเลือด โรคลมบ้าหมู

OoOhhh my BluE TerrieR!!!

(General Appearance)
The typical Kerry Blue Terrier should be upstanding well knit and in good balance, showing a well-developed and muscular body with definite terrier style and character throughout. A low-slung Kerry is not typical
ขนาด สัดส่วน ลักษณะที่สำคัญ(Size, Proportion, Substance)
The ideal Kerry should be 18½ inches at the withers for a dog, slightly less for a bitch. In judging Kerries, a height of 18-19½ inches for a dog, and 17½-19 inches for a bitch, should be given primary preference. Only where the comparative superiority of a specimen outside of the ranges noted clearly justifies it should greater latitude be taken. In no case should it extend to a dog over 20 inches or under 17½ inches, or to a bitch over 19½ inches or under 17 inches. The minimum limits do not apply to puppies. The most desirable weight for a fully developed dog is from 33-40 pounds, bitches weighing proportionately less. A well-developed and muscular body. Legs moderately long with plenty of bone and muscle

หัว (Head)
Long, but not exaggerated, and in good proportion to the rest of the body. Well balanced. Eyes-Dark, small, not prominent, well placed and with a keen terrier expression. Anything approaching a yellow eye is very undesirable. Ears-V-shaped, small but not out of proportion to the size of the dog, of moderate thickness, carried forward close to the cheeks with the top of the folded ear slightly above the level of the skull. A "dead" ear, houndlike in appearance, is very undesirable. Skull-Flat, with very slight stop, of but moderate breadth between the ears, and narrowing very slightly to the eyes. Foreface full and well made up, not falling away appreciably below the eyes but moderately chiseled out to relieve the foreface from wedginess. Little apparent difference between the length of the skull and foreface. Jaws deep, strong and muscular. Cheeks-Clean and level, free from bumpiness. Nose-Black, nostrils large and wide.Teeth-Strong, white and either level or with the upper (incisors) teeth slightly overlapping the lower teeth. An undershot mouth should be strictly penalized.
คอ เส้นด้านบนและลำตัว (Neck, Topline, Body)
Neck-Clean and moderately long, gradually widening to the shoulders upon which it should be well set and carried proudly. Back short, strong and straight (i.e., level), with no appearance of slackness. Chest deep and of but moderate breadth. Ribs fairly well sprung, deep rather than round. A slight tuck-up. Loin short and powerful. Tail should be set on high, of moderate length and carried gaily erect, the straighter the tail the better

ส่วนหน้า (Forequarters)
Shoulders fine, long and sloping, well laid back and well knit. The elbows hanging perpendicularly to the body and working clear of the side in movement. The forelegs should be straight from both front and side view. The pasterns short, straight and hardly noticeable. Feet should be strong, compact, fairly round and moderately small, with good depth of pad free from cracks, the toes arched, turned neither in nor out, with black toenails
ส่วนหลัง (Hindquarters)
Strong and muscular with full freedom of action, free from droop or crouch, the thighs long and powerful, stifles well bent and turned neither in nor out, hocks near the ground and, when viewed from behind, upright and parallel with each other, the dog standing well up on them. DISQUALIFICATION: Dewclaws on hind legs. Feet as in front

ขน (Coat)
Soft, dense and wavy. A harsh, wire or bristle coat should be severely penalized. In show trim the body should be well covered but tidy, with the head (except for the whiskers) and the ears and cheeks clear
สี (Color)
The correct mature color is any shade of blue gray or gray blue from the deep slate to light blue gray, of a fairly uniform color throughout except that distinctly darker to black parts may appear on the muzzle, head, ears, tail and feet. Kerry color, in its process of "clearing" from an apparent black at birth to the mature gray blue or blue gray, passes through one or more transitions--involving a very dark blue (darker than deep slate), shades or tinges of brown, and mixtures of these, together with a progressive infiltration of the correct mature color. Up to 18 months such deviations from the correct mature color are permissible without preference and without regard for uniformity. Thereafter, deviation from it to any significant extent must be severely penalized. Solid black is never permissible in the show ring. Up to 18 months any doubt as to whether a dog is black or a very dark blue should be resolved in favor of the dog, particularly in the case of a puppy. Black on the muzzle, head, ears, tail and feet is permissible at any age. DISQUALIFICATION: Solid black
ท่าเดิน (Gait)
Full freedom of action. The elbows hanging perpendicularly to the body and working clear of the sides in movement; both forelegs and hind legs should move straight forward when traveling, the stifles turning neither in nor out.

woRkinG liFe mY Beagle!!!

Working life
The Caynsham Foot Beagles (c.1885)
Beagles were developed primarily for hunting hare, an activity known as beagling. They were seen as ideal hunting companions for the elderly who could follow on horseback without exerting themselves, for young hunters who could keep up with them on ponies, and for the poorer hunters who could not afford to maintain a stable of good hunting horses.[51] Before the advent of the fashion for foxhunting in the 19th century, hunting was an all day event where the enjoyment was derived from the chase rather than the kill. In this setting the tiny Beagle was well matched to the hare, as unlike Harriers they would not quickly finish the hunt, but because of their excellent scent-tracking skills and stamina they were almost guaranteed to eventually catch the hare. The Beagle packs would run closely together ("so close that they might be covered with a sheet"[11]) which was useful in a long hunt, as it prevented stray dogs from obscuring the trail. In thick undergrowth they were also preferred to spaniels when hunting pheasant.[52]
With the fashion for faster hunts, the Beagle fell out of favour for chasing hare, but was still employed for rabbit hunting. In Anecdotes of Dogs, Jesse says:
In rabbit-shooting, in gorse and thick cover, nothing can be more cheerful than the beagle; and they have been called rabbit-beagles from this employment, for which they are peculiarly qualified, especially those dogs which are somewhat wire-haired.[7]

The Beagle has been used for rabbit-hunting since the earliest development of the breed.
In the United States they appear to have been employed chiefly for hunting rabbits from the earliest imports. Hunting hare with Beagles became popular again in Britain in the mid-19th century and continued until it was made illegal in Scotland by the Protection of Wild Mammals (Scotland) Act 2002 and in England and Wales by the Hunting Act 2004. Under this legislation Beagles may still pursue rabbits with the landowner's permission. Drag hunting is popular where hunting is no longer permitted or for those owners who do not wish to participate in blood sports but still wish to exercise their dog's innate skills.
The traditional foot pack consists of up to 70 Beagles, marshalled by a Huntsman who directs the pack and who is assisted by a variable number of whippers-in whose job is to return straying hounds to the pack. The Master of the Hunt is in overall day-to-day charge of the pack, and may or may not take on the role of Huntsman on the day of the hunt. Beagles may also be employed individually or in a brace (a pair).[53]
As hunting with Beagles was seen as ideal for young people, many of the British public schools traditionally maintained Beagle packs. Protests were lodged against Eton's use of Beagles for hunting as early as 1902 but the pack is still in existence today,[54] and a pack used by Imperial College in Wye, Kent was stolen by the Animal Liberation Front in 2001.[55] School and university packs are still maintained by Eton, Marlborough, Wye, Radley, the Royal Agricultural College and Christ Church, Oxford.[56]
Beagles have been used for hunting a wide range of game including Snowshoe Hare, Cottontail rabbits, game birds, Roe Deer, Red Deer, Bobcat, Coyote, Wild Boar and foxes, and have even been recorded as being used to hunt Stoat.[53][57] In most of these cases, the Beagle is employed as a gun dog, flushing game for hunter's guns.[53]

jU jUbbbb...!!!

mY fRienD LuV!!!

boo boo Bulldog!!!

The bulldog's appearance attributes to specific health issues. Breathing issues can be prevalent in the breed due to the shape and the shortness of muzzle, which was originally bred for gripping. In particular, bulldogs are known to snore. In the United Kingdom, some dogs can be prone to interstitial cysts, which are cysts which form between the toes. These cause the dog some discomfort, though they are treatable either by vet or an experienced owner. Other problems can include cherry eye, certain allergies, and amongst older bulldogs hip issues. Bulldogs have extremely strong jaws and are capable of suspending themselves off the ground for over an hour by their vice like grip.
Because of the large heads in proportion to body size, puppies are frequently delivered by Caesarean section as they can get stuck in the birth canal during natural birth. However, it is not uncommon for a bulldog to whelp naturally and successfully.
Bulldogs require daily cleaning of their face folds to avoid unwanted infections caused by moisture accumulation. Daily teeth brushing with a regular human soft toothbrush using a vet approved toothpaste is also recommended.
Like all dogs, bulldogs require daily exercise. If not properly exercised the bulldog could gain weight, which could cause health problems relating to the lungs and heart. Bulldogs are extremely sensitive to heat and cold and great care should be given to the dog during overly warm periods. During these times, the owner should ensure that the dog has plenty of shade and water, and should be ideally kept out of standing heat.
As the breed has developed, the tail in some dogs can be tight to the body and can cause infection if not treated or cleaned underneath regularly.

[edit] History
The term "bulldog" was first used around 1568 and might have been applied to various ancestors of modern bulldog breeds. Bulldogs were bred in England as a cross between the mastiff and the pug.[1]
In the 1600s, bulldogs were used for bullbaiting (as well as bearbaiting), a gambling sport popular in the 17th century with wagers laid in which trained bulldogs leapt at a bull lashed to a post, latched onto its snout and attempted to suffocate it.[2] Bulldogs have many distinct characteristics that were bred into them so they would be better suited to bullbaiting. The bulldog's body is short, low to the ground and compact, allowing it to be able to scuttle or crawl low under the bull's horns. The lower jaw sticks out further than the top one allowing the bulldog to grip on the nose of the animal and still be able to breathe due to the lay-back of the nose. The wrinkles on the bulldogs face allow the blood from the other animal to run down the bulldogs face instead of going into its eyes. However this is a common misconception and the breed in its current form has been so inbred by man over the years that were it to perform the task it was origninally bred for it would fail miserably.
The oldest single breed specialty club is The Bulldog Club (England), which was formed in 1875. Members of this club met frequently at the Blue Post pub on Oxford Street in London. There they wrote the first standard of perfection for the breed. In 1891 the two top bulldogs, Orry and Dockleaf, competed in a contest to see which dog could walk the farthest. Orry was reminiscent of the original bulldogs, lighter boned and very athletic. Dockleaf was smaller and heavier set, more like modern bulldogs. Dockleaf was declared the winner that year. Although some argued that the older version of the bulldog was more fit to perform, the modern version’s looks won over the fans of the breed because they proved they were equally as fit and athletic in the walking competition.

wOo!!! iLuV SentBeRnaRd!!!!

เซนต์เบอร์นาร์ด เป็นสุนัขที่มีขนาดใหญ่ที่สุด น้ำหนักมากที่สุดแต่ใจดีที่สุด ตามสมญานามเรียกขานว่า สุนัขนักบุญ ( SAINT ) มีประวัติความเป็นมาว่า นักบุญเซนต์ เบอร์นาร์ด เดอเมนธอน ได้ตั้งศูนย์ช่วยเหลือผู้ประสบภัยในเทือกเขาแอลป์ โดยมีสุนัขคอยช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ที่ติดอยู่ในหิมะ หรือหลงทางหรือนอนหนาวอยู่ท่ามกลางลานหิมะสุนัขพวกนี้จมูกไว ดมรู้ว่ามีคนจมอยู่ใต้หิมะแม้จะลึกหลายๆ ฟุต สุนัขจะออกวิ่งเป็นกลุ่ม กลุ่มละ 3-4 ตัว เป็นการวิ่งลาดตระเวนในระหว่างที่เกิดพายุหิมะถล่ม หรือหลังจากที่เกิดพายุหิมะแล้ว เพื่อค้นหาคนเดินทางที่ประสบอันตรายติดอยู่ในกองหิมะ เมื่อพบกับผู้เคราะห์ร้าย สุนัข 2 ตัวจะนอนลงบนหิมะแนบชิดร่างกายของผู้นั้น เพื่อให้ความอบอุ่น และสุนัขอีกตัวหนึ่งจะเลียตามใบหน้าเพื่อช่วยให้มีสติฟื้นคืนมา ในขณะเดียวกันสุนัขอีกหนึ่งตัวในกลุ่มจะวิ่งย้อนกลับไปยังสถานที่พัก เพื่อแจ้งเหตุร้ายให้นักบวชทราบ และพามายังสถานที่เกิดเหตุ "ถังไม้เล็กๆ" ที่ผูกติดคอมีไว้เพื่อใส่เหล้าหรือยาไว้ให้ผู้ประสบภัยเปิดกินได้ เป็นการปฐมพยาบาลเบื้องต้น และมีผ้าห่มผูกติดหลังเอาไว้เพื่อให้ผู้ประสบภัยห่มกันหนาว นอกจากนี้สุนัขเซนต์ฯ ยังได้กลับมาตามคนไปช่วยคนจากหลุมหิมะและพากลับมายังที่พักได้ นอกเหนือจากความสามารถในการค้นหาเส้นทางและประสาทในการดมกลิ่น ซึ่งสามารถทำให้ค้นหาร่างของมนุษย์ซึ่งถูกฝังอยู่ใต้หิมะ สุนัขยังมีชื่อเสียงในการมีสัมผัสที่หกที่เหนือธรรมชาติ ซึ่งทำให้มันทราบว่าพายุหิมะกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว จะมีการรายงานอย่างทันท่วงที โดยที่สุนัขจะเปลี่ยนจุดยืนอย่างรวดเร็วโดยไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัดว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น ภายในเวลาไม่กี่อึดใจที่พายุหิมะจะเกิดและถล่มตรงจุดนั้น ซึ่งจะทำให้ร่างถูกฝังอยู่ใต้หิมะ หรือน้ำแข็งหนักหลายตันในครั้งแรกนักบวชได้เลือกเอาสุนัขจากดินแดนใกล้เคียงไปเลี้ยง ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นสุนัขพันธุ์โมลอสเชี่ยน ต่อมาก็คือสุนัข "เซนต์เบอร์นาร์ด" นั่นเอง เป็นวีรกรรมที่กล่าวขานกันตั้งแต่ยุคประวัติศาสตร์ชาวอังกฤษในตอนต้น ค.ศ. 1810 ได้สั่งนำเข้าสุนัขที่ใช้ในสถานที่พักคนเดินทางเข้ามาในประเทศ เพื่อเสริมสายเลือดสุนัขพันธุ์มาสตีฟที่มีอยู่ ซึ่งมีการอ้างอิงถึงสายพันธุ์ เป็นเวลาหลายปีที่ถูกเรียกว่า "สุนัขศักดิ์สิทธิ์" ในประเทศเยอรมันนีราวปี ค.ศ. 1828 มีการเสนอให้เรียกชื่อว่า อัล เพนค็อก ในปี ค.ศ. 1833 นักเขียนคนหนึ่งชื่อ ดาร์เนียล วิลสัน ได้พูดถึงสุนัขเป็นครั้งแรกที่เรียกว่า เซนต์ เบอร์นาร์ด แต่จนกระทั่งปี ค.ศ. 1865 ชื่อเซนต์ เบอร์นาร์ดจึงปรากฏขึ้นอย่างแน่ชัด และตั้งแต่ปี ค.ศ. 1880 จึงได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการ สุนัขพันธุ์เซนต์ เบอร์นาร์ดประสบกับปัญหาอันเนื่องมาจากสายพันธุ์เริ่มอ่อนแอลงเป็นอย่างมาก เพราะกันอยู่แต่สายพันธุ์เดียว ( Inbreeding) ประกอบกับโรคภัยไข้เจ็บ นักบุญจึงต้องการให้มีการผสมข้ามพันธุ์ เพื่อเพิ่มขนาดและพลังความแข็งแกร่งใหม่ให้สุนัข จึงเลือกสุนัขพันธุ์ นิวฟาวด์แลนด์ ซึ่งในขณะนั้นมีขนาดใหญ่กว่าสุนัขพันธุ์เซนต์ เบอร์นาร์ด ผลของการผสมข้ามพันธุ์นี้ ได้ผลเป็นที่พึงปรารถนาในทุกๆ ด้าน และในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ทำลายรูปแบบและลักษณะนิสัยของเซนต์ เบอร์นาร์ดเลย อย่างไรก็ตาม จากการผสมข้ามพันธุ์ ทำให้ได้สุนัขพันธุ์เซนต์ เบอร์นาร์ดขนยาวขึ้นมาเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้จนถึงปี ค.ศ. 1830 สุนัขเซนต์ เบอร์นาร์ดทั้งหมดมีขนสั้น ปีต่อๆ มาของการผสมพันธุ์ทำให้มีเซนต์ เบอร์นาร์ดเกิดขึ้นอย่างมากมายในหุบเขาของประเทศสวิสเซอร์แลนด์ ในประเทศเยอรมันนี ประเทศยุโรปอื่นๆ รวมทั้งอังกฤษและสหรัฐอเมริกามาตราฐานสายพันธุ์ ลักษณะทั่วไป : เป็นสุนัขที่มีพละกำลัง รูปร่างสูงได้สัดส่วน แข็งแร่งและมีมัดกล้ามเนื้อในทุกส่วน ศีรษะแข็งแรง เป็นสุนัขที่มีท่าทางฉลาดเฉลียวมากที่สุด สุนัขที่มีหน้ากากสีดำจะทำให้ดูเข้มขึ้นแต่ไม่ทำให้ลักษณะโดยส่วนรวมเสียไปแต่อย่างใด อุปนิสัย : ฉลาด ร่าเริง ช่างประจบประแจง สอนง่าย จึงเป็นที่นิยมเลี้ยงกันมาช้านานทั่วทุกมุมโลก ศีรษะ : มีความแข็งแกร่งมาก มีขนาดใหญ่โตและกว้าง กระดูกแก้มอยู่สูง มีสันกระดูกเหนือตาชัดเจนมาก ผิวหนังที่หน้าผากเหนือตาเป็นรอยย่นจนเห็นได้ชัด ซึ่งเป็นแนวเส้นเข้าไปรวมที่เส้นกลางศรีษะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสุนัขกำลังตื่นตัว รอยย่นจะเห็นได้ชัดมากขึ้น การที่มีรอยย่นมากจนเห็นชัดเกินไปไม่เป็นที่นิยม ความลาดเอียงของกะโหลกศีรษะ มายังจมูกจะหักมุมค่อนข้างมาก จมูก : จมูกจะสั้นไม่เรียวเล็กตรงปลาย และความลึกในแนวดิ่งที่ฐานของจมูกต้องมากกว่าความยาวของจมูก สันของจมูกไม่โค้งแต่จะเป็นแนวตรง ในสุนัขบางตัวจะหักเล็กน้อย ร่องกลางศรีษะตื้นเห็นได้ชัดเจนและค่อนข้างกว้าง ปาก : ริมฝีปากไม่บางจนเกินไป แต่จะโค้งอย่างสวยงามมายังขอบด้านล่างและเหลื่อมริมฝีปากล่างเล็กน้อย ริมฝีปากล่างต้องไม่ห้อยมากไป ฟันควรมีความแข็งแรงและสบกันพอดี ลักษณะขากรรไกรล่างสั้น แม้จะพบในสุนัขตัวที่มีความพร้อมสวยงามก็เป็นลักษณะที่ไม่นิยม ถ้าขากรรไกรบนสั้นถือว่าเป็นข้อบกพร่อง ปากที่เป็นสีดำเป็นลักษณะที่ได้รับความนิยม หู : มีขนาดปานกลาง ตั้งอยู่ในตำแหน่งค่อนข้างสูงที่บริเวณฐาน ห่างจากศีรษะเล็กน้อย แล้วพับงอลงมาด้านข้างแนบอยู่กับศีรษะ ใบหูนิ่มมีลักษณะสามเหลี่ยมปลายมนยาวออกไปเล็กน้อย ทางด้านปลาย ขอบหูด้านหน้าอยู่แนบชิดกับศีรษะ โดยที่ขอบหูด้านหลังอาจอยู่ห่างจากศีรษะเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสุนัขอยู่ในท่าเตรียมพร้อม ตา : ตั้งอยู่ทางด้านหน้ามากกว่าทางด้านข้าง มีขนาดปานกลาง สีน้ำตาลเข้ม มีแววตาฉลาดและเป็นมิตร มีความลึกปานกลาง เปลือกตาด้านล่างปิดไม่สนิท จึงทำให้เกิดรอยย่นที่มุมตาด้านใน หนังตาที่หย่อนมากเกินไป จนทำให้เห็นต่อมน้ำตาอย่างชัดเจน หรือมีสีแดงมาก เปลือกตาหนาและตามีสีจางเกินไปเป็นลักษณะที่ไม่นิยม ลำคอ : ชูตั้งสูงและในขณะปฏิบัติหน้าที่ลำคอจะตั้งตรง นอกจากนั้นแล้วจะอยู่ในแนวระนาบ การเชื่อมต่อของศีรษะและคอจะเห็นได้ชัด โดยบริเวณต้นคอมีมัดกล้ามเนื้อมากและด้านข้างมีความกลม ซึ่งทำให้มองเห็นว่าลำคอสั้น จะมีส่วนหนังที่ยื่นลงมาบริเวณใต้คอจนเห็นได้ชัด แต่ถ้าชัดมากเกินไปจะไม่เป็นที่นิยม หัวไหล่ : กว้างและมีความลาดเอียง มีมัดกล้ามเนื้อมากและมีพละกำลัง ส่วนสูงสุดของไหล่จะมองเห็นได้ชัดเจน หน้าอก : มีความโค้งมาก ลึกพอประมาณ ไม่ยื่นลงไปต่ำกว่าข้อศอก หลัง : กว้างมากเป็นแนวเส้นตรงจนถึงสะโพก จากตรงนี้จะค่อยๆ ลาดลงไปจนถึงส่วนท้าย และประสานกลมกลืนกัน จนไม่เน้นร่องรอยเข้าไปยังส่วนโคนหาง ส่วนท้ายของตัวพัฒนาขึ้นมาอย่างดี ขามีมัดกล้ามเนื้อมาก ท้อง : แยกออกจากส่วนเอวที่มีพละกำลังมากจนเห็นได้ชัด ลอยสูงขึ้นเล็กน้อย หาง : ใหญ่และยาว มีน้ำหนัก ขณะพักจะห้อยลงม้วนงอเล็กน้อย ในช่วงหนึ่งในสามของหางส่วนปลาย ซึ่งไม่ถือว่าเป็นข้อบกพร่องในสุนัขที่มีลักษณะดีหลายตัว หางจะอยู่ในลักษณะปลายงอนเล็กน้อย เพราะฉะนั้นจึงอยู่ในรูปของอักษร " f " ในขณะเคลื่อนไหวหางจะชูขึ้น แต่ไม่ถึงขนาดชูตั้งตรงหรือม้วนหางอยู่เหนือหลัง การที่ปลายหางม้วนลงเล็กน้อยเป็นลักษณะที่ยอมรับได้ ขน : ดก หนาแน่นมาก โดยมีความยาวพอประมาณ ขนหยิกเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับม้วนงอและไม่ยุ่งเป็นกระเซิง ตามปกติที่หลังโดยเฉพาะจากบริเวณส่วนท้ายจนถึงก้นขนจะหยิกมากกว่า เป็นเงื่อนไขที่กำหนดในสุนัขขนสั้น หางจะมีขนเป็นพุ่ม โดยมีขนดกหนาแน่นยาวปานกลาง ขนหางที่หงิกงอไม่เป็นที่นิยม หางที่ขนด้านใดด้านหนึ่งที่เรียกว่า flag tail เป็นข้อบกพร่อง ที่ใบหน้าและหูจะปกคลุมด้วยขนที่สั้นและอ่อนนุ่ม ขนที่ยาวกว่าที่ฐานของหูเป็นที่ยอมรับได้ ขาหน้ามีขนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ต้นขาจะมีขนค่อนข้างมาก สี : ขาวกับแดงหรือแดงกับขาว สีแดงจะมีหลายเฉดสี แถบสีเทากับมีจุดสีขาว สีแดงและสีเหลืองออกน้ำตาลจะมีคุณค่าเท่ากัน รอยแต้ม ( marking ) ที่จำเป็นคือ หน้าอก เท้าและปลายหาง สีแดงขาวและแต้มสีขาว จะเป็นที่นิยมมากถ้ามีสีเดียวหรือไม่มีสีขาวจะไม่นิยม สีอื่นๆ ทั้งหมดถือว่าเป็นข้อบกพร่อง เว้นแต่เฉดสีที่นิยมกันที่มีอยู่ที่ศีรษะและหู ( หน้ากาก ) ขนาด : ตัวผู้สูงอย่างน้อย 27.5 นิ้ว ตัวเมียสูงอย่างน้อย 25.5 นิ้ว ข้อบกพร่อง : สิ่งต่างๆ ทั้งหมดที่ผิดไปจากมาตรฐาน เช่นหลังคดและหลังยาวไม่ได้สัดส่วน ข้อเท้าขาหลังโค้งงอมากไป ส่วนท้ายของลำตัวเป็นเส้นตรง มีขนขึ้นบริเวณนิ้วเท้า ข้อเท้าแบบวัว และข้อเท้าขาหน้าอ่อนแอ

wOw!!!! BAngkAew!!!!

This website is dedicated to the promotion and development of Thai Bangkaew Dog in an appropriate direction. Your comments and suggestions are highly appreciated. Please feel free to visit and share your opinions in the Guestbook or in the BK Webboard. You are encouraged to register as member to get more previledge and information. As a member, you can submit news, ask Dogprofessional, post your events, etc. The registration is free of charge and you can exchange private messages and e-mail with other members via the webboard. Just give your Login-name(in English) and your e-mail address, the password will be sent instantly to your e-mail address for you to login.For Thai language, please visit http://bangkaew-dog-lover-club.pantown.com/

Bangkaewdog 's historyA Thai Bangkaew Dog was born at Wat Bangkaew Ban Bangkaew , Tambon Thanang-ngam ( or Tambon Bangkaew formerly ) Amphoe Bang-rakam Phitsanulok Province 100 years ago. Tah Nim, a Bang Kaew villager gave a rather-big local black female dog to Luang Puh Mak Metharee , the third abbot of Wat Bang Kaew. Then one day she bred a puppy with a wolf. These were the first origin of Thai Bangkaew dogs breeding their generations to these days. Thai Bangkaew dog are regarded as very precious heritage of Phitsanulok Province. The dogs are fed widely in the province, making high profit to the villagers. Nowadays, Thai Bangkaew dogs become more famous nationwide and are fed all over every part of Thailand. They are charming, beautiful, clever, honest and loyal. It can be fed as our friend, watch our house or be practiced as guardian work. Although they are rather fierce, feeding them is very simple. They are brave though their opponents are bigger. One feeder told that his dog survived him after being harmed by the thieves in 1993. At the Air Force Division 46, 'Chao Keng' , Bangkaew dog of Niramon Group can jump by a parachute at the height of 12,500 feet. The Thai people have got this precious thing, let keep and preserve it as our pet worldwide. From

My lOve GloDeN...

หนึ่งในความนิยมสูงสุดของบรรดาคนรักหมา ของเราๆท่าน มิอาจปฏิเสธได้ว่ามี สุนัขพันธุ์ โกลเด้นรีทรีฟเวอร์อยู่ด้วย เพราะด้วยความฉลาด น่ารัก สุภาพ รักธรรมชาติ บวกกับความซุกซนขี้เล่นของสุนัขพันธุ์นี้แล้ว ต้องยอมรับกันจริงๆว่า คุณโกลเด้น คุณเยี่ยมมาก....ความสูงสำหรับสุนัขโกลเด้น เพศผู้ จะอยู่ระหว่าง 23-24 นิ้ว ส่วนเพศเมียนั้นอยู่ระหว่าง 21.5-22.5 นิ้ว หากสุนัขของคุณมีส่วนสูงเกินหรือต่ำกว่าหนึ่งนิ้วของความสูงมาตรฐานที่กำหนดไว้ถือว่าเป็นข้อบกพร่องสำหรับสุนัข (ข้อกำหนดของ AKC-American Kennel Club)แต่ก็ไม่ผิดที่จะเลี้ยงดูไว้ทางด้านน้ำหนักตัวนั้น เพศผู้ อยู่ที่ 29.5-34 กิโลกรัม สำหรับเพศเมีย อยู่ที่ 25 – 29.5 กิโลกรัม จะเห็นได้ว่า โกลเด้นนั้นจัดอยู่ในสุนัขรูปร่างพอเหมาะไม่มีขนาดโตหรือเล็กจนเกินไป ดังนั้นการออกกำลังกายจึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับสุนัขพันธุ์นี้เพราะโกลเด้นรีทรีฟเวอร์มีคุณสมบัติในความไว การตื่นตัว ดูกระชับกระเชงไม่ชอบทำหน้าขี้เกียจหน้าตามีความเตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลา นี้เรียกว่าเป็นจุดเด่นหลักๆของสุนัขพันธุ์นี้ทีเดียวหากบ้านคุณมีบริเวณพอสมควรหรือมีที่ที่ซึ่งสามารถพาเขาไปเดินออกกำลังกายและทำกิจกรรมอื่นๆได้ก็สมควรที่จะรับสุนัขพันธุ์นี้ไว้พิจารณา โกลเด้นชอบเล่นน้ำเป็นชีวิตจิตใจ นี้คงเป็นเพราะโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ถูกพัฒนาสายพันธุ์มาเพื่อเกมส์กีฬาล่าสัตว์ ไว้คอยเก็บเหยี่อที่ถูกยิงจำพวกนกหรือพวกเป็ดน้ำในสมัยนั้น จวบจนถึงทุกวันนี้ก็ยังเป็นนิสัยส่วนหนึ่งของสุนัขพันธุ์นี้ไปแล้ว เห็นน้ำเป็นไม่ได้ ชอบไปแช่และเล่นน้ำเป็นประจำ ยิ่งอากาศในเมืองไทยร้อนๆอยู่ด้วย สนุกทีเดียวสำหรับเขาหละโกลเด้นจัดอยู่ในประเภทสุนัขที่มีขนยาว ดังนั้นการดูแลขนคอยหวีคอยแปรงจึงต้องทำอยู่เป็นประจำๆถ้าหากคุณต้องการสุนัขที่มีขนสวยงามอยู่ตลอดเวลาการดูแลเอาใจใส่จึงเป็นสิ่งสำคัญ แชมพูดีๆ ไวตามินบำรุงต่างๆ จึงควรมีไว้ประจำบ้านหมาตัวใหญ่ปริมาณการบริโภคก็มากขึ้นตามตัว เพราะฉนั้นหากคิดจะเลี้ยงสุนัขพันธุ์นี้แล้วต้องมีการวางแผนหรือวางระบบที่ดี ว่าเวลาเมื่อไหร่ควรกิน เวลาเมื่อไหร่ควรออกกำลังกาย เป็นต้น ที่กล่าวมาแล้วต้องทำเป็นประจำทุกวัน สุนัขของคุณถึงจะมีสุขภาพกาย สุขภาพใจที่สมบูรณ์ เคยเห็นสุนัขโกลเด้นที่เลี้ยงตามบ้านหลายตัวมีขนาดตัวเล็กกว่ามาตราฐานมาก ขนดูสั้นและหยาบกระด้าง น้ำลายยืดอยู่ตลอดเวลาก็มี ความสง่างามแววตาขี้เล่น ฉลาด ได้หายไปจากตัวเสียหมดแล้ว ผิดกับบางตัวที่เคยเห็นรูปร่างสมส่วนสุขภาพขนดูสวยงาม บ่งบอกถึงความเอาใจใส่ของเจ้าของได้เป็นอย่างดี ดูแล้วน่าชมเชยเป็นอย่างยิ่ง โบราณเขาบอกว่า”ซื้อผ้าให้ดูเนื้อ ในขณะที่ ดูนางให้ดูแม่ แต่ที่แน่ๆอยากรู้จักนิสัยเจ้าของหมาก็ให้ดูที่หมาพันธุ์โกลเด้นที่เลี้ยงไว้” หรือคนที่เลี้ยงหมาพันธุ์นี้ว่าไม่จริง.........ไปดีกว่า!

My CLoseEd fRienD

เพื่อนรักที่สุด รักกันไปตลอด

ลักษณะนิสัยลำตัว สั้นกระชับค่อนข้างกลม อกลึกและกว้าง ชาย โครงมีเนื้อแน่นมองไม่เห็นซี่โครง เอวไม่ควรคอดจนเกินไปแต่ก็ไม่ใช่ปล่อยให้อ้วนจนท้องป่อง ออกมาเหมือนสุนัขตั้งท้อง ขา แข็งแรงและมั่นคง ขาเหยียดตรงไม่คดงอ เวรายืนไม่ตั้งฉากกับพื้น ขายาวพอประมาณ ปลายขาไม่ถ่างหรือแบะออกข้าง เวลาเดินขาต้องไม่ปัด เท้า มีขนาดไล่เลี่ยกับเท้ากระต่ายแต่มีลักณะกลมคล้ายแมว นิ้วต้องไม่กางแบะออกเหมือนตีนเป็ด และที่สำคัณปลายเท้าและเล็บเท้าต้องมีสีดำ จมูกปาก จมูกปากควรสั้นและดูหน้าทู่เหมือนสุนัขพันธ์ปักกิ่ง เวลามองตรงเข้าไปจากด้านหน้าจมูกปาก ควรมีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมจตุรัส จมูกปากที่ดีควรมีสีดำ ฟันห้ามแลบออกมานอกปาก หัว มีขนาดใหญ่แลดูแข็งแรง กระโหลกศรีษะมีลักษณะกลมแต่ไม่ใช่กลมแบบลูกแอปเปิ้ลส่วนของศรีษะ แลดูกลมกลืนสวยงาม ตา ดวงตามีลักษณะคล้ายคลึงกับสุนัขพันธ์ปักกิ่งคือมีขนาดใหญ่มา ตามีสีนำตาลเข้มจนเกือบดำ ยิ่งสีดำได้เท่าไหร่ยิ่งดี แววตาสดใสแสดงให้เห็นถึความกล้าหาญชาญชัย ดวงตายื่นโปนออกมาเล็กน้อย หากมองจ้องตาปั๊กนานๆจะรู้สึกว่านัยน์ตาของปั๊กสามารถถ่ายทอดความหมายออกมาเป็นภาษาพูดได้ หู ใบหูค่อนข้างบาง เวลาใช้มือจับจะรู้สึกอ่อนนุ่ม ใบหูมีขนาดเล็กมีสีเข็มรับกับใบหน้า ขนบริเวณ ใบหูเส้นเล็กและนุ่มคล้ายกับมะหยี่ฐานใบหูส่วนล่างจะตั้งเชิดขึ้นเล็กน้อยแต่ใบหูจะหักพับลงแลดูเป็น รูปสามเหลี่ยมปลายมน มาร์คกิ้ง จมูกปาก หน้า หู ไฝบริเวณต้นคอและนิ้วเท้าควรมีสีดำ ยิ่งดำเข้มเท่าไหล่ได้ยิ่งดี เวลามอง เผินๆจะเหมือนสุนัขสวมหน้ากากดำไว้ บริเวณแผ่นหลังจากต้นคอจรดหางควรมีสีดำแซม ซึ่งจะช่วย ให้สุนัขแลดูเข้มขึ้น ลักษณะคล้ายแมว 9 แต้มของไทย หน้ากาก หน้าจะต้องเป็นสีดำเหมือนสวมหน้ากากดำใว้ ยิ่งหน้ามีสีดำมากเท่าไหร่ก็ยิ่งจะช่วยให้สุนัข ดูคมเข้มมากขึ้นเท่านั้น

หมาบีเกิล

เจ้าอูโน่ สุนัขบีเกิลวัย 3 ปี คว้าแชมป์ในการประกวดการแสดงสุนัข "เบสต์ อิน โชว์"

จาก:ดอลลาร์ออสเตรเลียมาร์กบอสเนียเรียลบราซิลปอนด์สเตอร์ลิงดอลลาร์แคนาดาหยวนจีนคูนาโครเอเชียโครูนาเช็กโครนเดนมาร์กปอนด์อียิปต์ยูโรดอลลาร์ฮ่องกงฟอรินต์ฮังการีรูปีอินเดียเชเกลอิสราเอลเยนญี่ปุ่นดีนาร์จอร์แดนดีนาร์คูเวตปอนด์เลบานอนริงกิตมาเลเซียเปโซเม็กซิโกดอลลาร์นิวซีแลนด์โครนนอร์เวย์ซวอตีโปแลนด์ดีนาร์เซอร์เบียดอลลาร์สิงคโปร์โครูนาสโลวักแรนด์แอฟริกาใต้วอนเกาหลีใต้รูปีศรีลังกาโครนาสวีเดนฟรังก์สวิสดอลลาร์ไต้หวันบาทดอลลาร์สหรัฐโบลีวาร์เวเนซุเอลา
เป็น:ดอลลาร์ออสเตรเลียมาร์กบอสเนียเรียลบราซิลปอนด์สเตอร์ลิงดอลลาร์แคนาดาหยวนจีนคูนาโครเอเชียโครูนาเช็กโครนเดนมาร์กปอนด์อียิปต์ยูโรดอลลาร์ฮ่องกงฟอรินต์ฮังการีรูปีอินเดียเชเกลอิสราเอลเยนญี่ปุ่นดีนาร์จอร์แดนดีนาร์คูเวตปอนด์เลบานอนริงกิตมาเลเซียเปโซเม็กซิโกดอลลาร์นิวซีแลนด์โครนนอร์เวย์ซวอตีโปแลนด์ดีนาร์เซอร์เบียดอลลาร์สิงคโปร์โครูนาสโลวักแรนด์แอฟริกาใต้วอนเกาหลีใต้รูปีศรีลังกาโครนาสวีเดนฟรังก์สวิสดอลลาร์ไต้หวันบาทดอลลาร์สหรัฐโบลีวาร์เวเนซุเอลา


จัดโดยชมรมบ้านสุนัขเวสต์มินสเตอร์ จัดขึ้นเป็นครั้งที
ที่เมดิสัน สแควร์ การ์เดน ในนครนิวยอร์ก อูโน่เป็นสุนัขพันธุ์บีเกิลตัวแรกที่คว้า ตำแหน่งชนะเลิศในงานของสโมสรที่มีประวัติอันยาวนานแห่งนี้จากสุนัข พันธุ์ ทั้งยังเป็นขวัญใจของผู้ชมที่มาร่วมงาน โดยในช่วงแสดงโชว์ นอกจากจะกระโดดโลดเต้นได้เก่งแล้ว มันยังส่งเสียงเห่าได้ดังกึกก้อง แถมตอนคว้าแชมป์แล้ว มีนักข่าวไปสัมภาษณ์ผู้แสดงร่วม มันยังทะลึ่งเคี้ยวไมโครโฟนของนักข่าวอีกด้วย

สถานที่ท่องเที่ยงในฝรั่งเศส